No século XIV, a peste negra azotou con forza o vello continente, levandose por diante a un terzo da poboación europea. Na península Iberica a peor parte tocoulle á coroa de Aragon, que chegou a perder a metade dos habitantes. Isto provocou un estado de semi anarquia no que a miseria e a fame chegaban a todos os lugares e todos os estamentos. Os nobres, acostumados a manter un alto nivel de vida a partir dos impostos recaudados( na maioria dos casos en especie ) ao campesiñado, vense obrigados a buscar unha alternativa á redución de vasalos. Na maioría dos casos, no canto de permitiren unha maior flexibilidade nos impostos e nos prazos de entrega, endureceronos, tentando exprimir ao pouco vasalaxe que quedaba.
 |
| Imaxe dun grupo de médicos con máscaras propias da época |
Froito deste abuso pola nobreza e en particular do fidalgo, Nuno Freire de Andrade "o Mao", nace en Betanzos a primeira irmandade, a irmandade Fusquenlla. Ao fronte de esta irmandade atopabase o ferrolan Roi Xordo, e as suas acción dirixianse contra os nobles, chegando a executalos en moitas ocasións obrigando a moitos a fuxir dos castelos. Sen embargo esta revolta foi rapidamente "controlada", e o seu lider executado.
Non obstante o clima de crispación no pobo galego non foi a mellor, e ao comprobar que os abusos dos nobres non só continuaban, senon que se vían acrecentados, a revolta irmandiña resurxiu de novo no ano 1467 e cuns efectivos de arredor de 80.000 homes, as irmandares levantaronse en armas e usurparon á nobreza o dominio do reino de Galicia, impoñendo as súas leis e a súa xustiza.
Mentres isto pasaba en Galicia, en Castela existía un vacio de poder que enfrentaba a Enrique IV e Alfonso XII. Enrique era apoiado pola cidadania, mentres que a nobreza, encabezada polo arzobispo Fonseca , Pedro Madruga ou Pardo de Cela, decantabanse por un rei mais permisivo ante as demandas e os abusos nobiliarios como era Alfonso XII. O triunfo irmandiño supuxo a fuxida de moitos destes nobres cara Castela e Portugal en busca de axuda.
 |
| Estatua de Fonseca no seu palacio de Santiago onde hoxe se atopa o campus universitario |
Os irmandiños destriron todos e cada un dos castelos dos nobres, como simbolo antifeudalista.Para facelo usaban dous metodos, un consistía en facer un oco na pedra e dende ese oco prenderlle lume á estructura de madeira, o outra baseabase en derribar unha por unha todalas pedras.
O Goberno irmandiño durou ate o ano 1469, cando un exercito comandado por Pedro Madruga (da casa de Soutomaior) e outro comandado polo arzobispo Fonseca , entraban respectivamente por Portugal e Castela dispostos a poñer fin ao que sería un anticipo da revolución francesa. A superioridade numerica pero fundamentalmente técnica, fixose valer e os principais cabecillas da revolta: Diego de Lemos, Alonso de Lanzós e Pedro de Osorio, foron castigados.
A volta da nobreza supuxo un recrudecemento das concicións do campesiñado que non só tivo que contemplar impotente o regreso dos tiranos, senon que tivo que reconstruír unha por unha todalas fortalezas derruidas.
Paradoxicamente, pouco despois, eses nobres seran executados ou desterrados polos Reis Catolicos, en concordancia coa súa política de acumulación de poder real, e sustituídos por nobres casteláns fieis a Isabel. Pardo de Cela será o último en caer, facendose forte na fortaleza da Frouxeira, e sendo derrotado por mor dunha traizón. Por outra banda, Pedro Madruga desaparecera inexplicablemente, e fontes actuais apuntan a que podería ser a mesma persoa ca o Cristobal Colón que viaxará a America co consentimento e apoio da Coroa de Castela.
 |
| Retrato de Cristóbal Colón |
 |
| Suposto retrato de Pedro Madruga |
DOCUMENTAIS
Aquí vos deixo un documental de historias de galicia que explica moi ben a revolta
E outro video acerca da historia de Pedro Madruga, que persoalmente pareceme moi interesante
Ningún comentario:
Publicar un comentario